Kluje się Żar-Ptak

  Kluje się Żar-Ptak

Ciężki miałem sen.
Przyleciawszy ze stron innych nocny wicher wywioł resztkę ciepła z mego paleniska. Pewnikiem jedyne co ciepłe jeszcze - to ja ... Nie spieszno mi zatem zwlekać się z legowiska.
Chcę jeszcze nacieszyć się gorącym smrodem spowitym w niejedną połataną i poplamioną derkę .
Czuję, się jeszcze szarowato.

- No dobra ...
Z leciutkim żalem wyciągam najpierw jedną, potem drugą rękę z przepoconego wora.
Coś tam mruczę pocierając czoło. Mierzwię kudły.  Rozcieram zarośnięte policzki.
- Łłechch ... Można już się przeciągnąć.
Ciężko się dźwignąć o takim przeziębłym świtaniu ...
Tedy musi wystarczyć, że na łokciu się wesprę ...
To tylko prycza skarży się pojękując z cicha.

 Macam w koło ... W końcu ręka natrafia na pogrzebacz.

Grzebię. Grzebię, przewracam zgliszcza na dnie paleniska.
Ciemno ...
Trochę marszczę się w zatroskaniu.

- Ale ! Ale ! Są. Dwie skry. Serce trochę nadto się gorączkuje ...
I po co ?
Stękam.

Macam.
Tam gdzieś pod zwałem skór ...

- O jest ...
Tyle, że wyłuskać spode siebie przyciężkawo ...

Wszystko skrzypi ...
I ja, też ...

W końću – mam je.
Trochę spłaszczone jak czółno, ale kruche i suchutkie gniazdko.

To wszak nie moja robota, ale i tak cieszy. Bardzo.

Odkładam znalezisko w zasięgu i zwieszam się z pryczy nad dziurą paleniska co to je gliną ziemną wylepiłem mieszając wprzódy z piaskiem i usieczoną trzciną.

Głęboko ! Kruca fuks!

- Uuff ... Aż się zatchłem ...

- No tak, jedna skierka odleciała w bok i tyle jej widzieli, ale druga zamigotała się cudnie uczepiona zwęglonego kęska.

- Jeju ...
- Ty moja Gwiazdko Zaranna ...

No dobrze, już dobrze. Kruszę pośpiesznie w palcach trochę śmieciółków.

Mruczę  ... A żebyś mnie nie zawiodła bo zawierzam Ci, Jutrzenko z popielnika.
 I takie tam ...

Trochę się denerwuję, jak mi nad samiuśkim ranem w palenisku zagaśnie.

A Ty ? Zagaśniesz ?
Ejże ?
No bo wiesz ... Będę musiał na nowo rozpalać ...

A z tym, po omacku, ciemku i czym tam jeszcze -  trochę zachodu by było ...

A tu wiatr wyje.

-  Nie bądź taka ... Hm ?

Trochę paprochów na mąkę w paluchach roztartych w rozprostowane gniazdko trzcinka sypię ...

Z mlaśnięciem zadowolenia wciągam lubą woń rozgrzanej żywicy.
Chyba do prawdy - lubię wonie wszelakie ...

Nawet mojemu smrodkowi dobiegającemu spode derek, nic nie brakuje  ...

- Ten to się zna na rzeczy ... Znaczy – trzycinek. Piękna, misterna robota.

Ostrożnie wkładam zwęglony kąseczek do gniazdka i dmucham leciuch-no ... Jak w puch.

 Machnięcie i dmuch.
Dmuch i mach.

Teraz tylko szybciej.
Jeny, żeby tylko tchu stało.
Łaj !

Nitka dymu pnie się z wolna, wije się i skręca niczym dziki chmiel.
Tyle, że nader wątły ..
Zatem nie ustaję w wysiłkach.

- Hm ...  Trochę chwiejna, ta smużka, niepewna jakaś, widzi mi się - niedojrzała jeszcze ...
Mocniej dmucham do gęby gniazdo przykładając i przewietrzam je machnięciami.

Trochę mi tchu nie starcza tedy muszę się wyzipać ...
No to zipię ...
I chyba od tego zipania właśnie ...

W miejsce dymu strzela płomień żółty o brzegach jasnych .
 Pierwsze pióro gorejącego ptaka.

Żeby mi tylko nie uleciał...

Gniazdko czem prędzej na kawałku kory sadowię.

Świeżo wyklutemu wiórki  smolne pod sam dziób kładę.

Z czułością spoglądam jak Żar-Ptak spija żywicy rosę.
Jak coraz liczniejsze piórka stroszy.

- Jedz ... Jedz ...
Cudaśny Ty mój.
Smolnych drzazg nie pożałuję ...

Patrzę lubo jak rośnie w oczach a jaki żarłoczny wielce.

Ja Ci tu dam drewek najlepsiejszych  ...

- Na !